گاهی دور،گاهی خیلی نزدیک

هرگز آنقدر بزرگ نبوده ام که راضی باشم کنار کسی جز من خوشبخت باشی،نامش را به تکرار با آواز بخوانی،دست بر موهایش بکشی،سرش را بر زانو بگذاری و مثل آنچه روزگاری سهم من بود،زندگی را به او ارزانی کنی.

هرگز آنقدر احمق نبوده ام که تصور کنم کسی جز من می تواند با رنگ خوشبختی بر دیوارهای زندگیت نقش بکشد و آنقدر خوش بکشد که فراموشش شود چهاردیواری خودش از هر رنگی جز خاکستری خالیست.

هرگز آنقدر خیال پرداز نبوده ام که در آغوش دیگری به تو فکر کنم و گردنش را بو بکشم . با چشمهای بسته،چشمهای نیمه باز تو را تصور کنم که مست نگاهم می کنی و به جنونم می کشانی...

هرگز آنقدر خوشبخت نبوده ام که خیال کنم در پس هر دلتنگی وصلی در راه است و دیداری غیر از خواب و با لبِ تشنه به هیچ رودی نرسیده ام مگر سراب.

هرگز آنقدر فارغ نبوده ام که لحظه ای یادت از خاطرم برود تا لااقل شبی را بی آنکه در کابوس دروغ بودن رویای وصل تو تا صبح جان بکنم سر کنم.

اما هرگز آنقدر ناامید نبوده ام که فراموش کنم خدایی هست در همین حوالی...گاهی دور،گاهی خیلی نزدیک...

.

89.10.17

ماری