قرمزِ بی نفس

جان که می کَند،نگاهش می کنم.

جان که می کندم چطور نگاهم می کردی؟

.

نفسش که بالا نمی آید،نفسی عمیق می کشم،مبادا از آهش نفسم بریده باشد.

صدای نفسهای عمیقت هنوز در گوشم هست...

.

جان کنده و نیمه جان به قطره ای آب،لب تر نگه داشته،

انگار که منِ نیمه جانم،زنده به ذرات جا مانده از خاطراتت.

.

صدایت باز هم در گوشم تکرار می شود،دیوارها به تقلید از تو نامم را می خوانند لابد!

من به هوس تَوهم صدایت تُنگش را بین زمین و هوا رها کردم،

تو مرا به هوس کدام صدا؟؟؟

.

89.6.9

ماری