چند خط به یاد زندگی

نه جای خواب من تخت های دو نفره ایست که فنرهایشان از خواب رهگذرهای بسیار به جیرجیر افتاده اند،
نه جایگه امن من آغوش مردانیست که ادعای تقدسشان بوی تعفن عطرهای مختلف زنانه ی به جا مانده بر تنشان را مشمئز کننده تر می کند،
نه مَرکب من ماشین های تک سرنشینی ست که روکش صندلی شاگردشان بسکه رنگ به رنگ آدم دیده،نخ نما شده،

و نه سایه ی آرامش من زیر سقف اتاقهاییست که از آنِ هیچ هتلی نبوده اند و اما از آمد و شد مسافرانِ بسیار دیوارهایشان رو به ریزش است...

جای خواب من گهواره ام،

تنها آغوش امن آغوش مادرم،

مَرکب من کالسکه ای که عروسکهایم را در آن گِردِ تنم چیده اند،

و سایه ی امن من زیر سقف خانه ی پدریست...

افسوس که به یاد گهواره و آغوش و مادر و کالسکه ام امروز تنها می توان گریست...

90.4.19

ماری