باشد که نباشیم

آدمها تا زمانی هستند که دیده شوند،و آدمها تا زمانی که هستند،دیده نمی شوند.

.

بد رسمی را مرسوم کرده ایم بین خودمان.بین خودمان،و خدای خودمان.

.

یادش داده ایم که فاصله بیافریند تا "خداگونه" زیستن را تمرین کنیم.

یادش داده ایم جدایی بیافریند تا چون خودش "عاشق شدن" بیاموزیم.

.

به او فهماندیم منظور ما از خدایان زمینی،همان بندگانش هستند که به اندازه او از ما دورند و در یاد،از خود او به ما نزدیکتر.

.

از منش خدایان زمینی آموخت چگونه قهر کند بر بنده اش،تا دگر باره دست نیاز به نازش دراز شود.

.

در عجب ماند از اسراف بندگانش که با داشتن دو چشم،باز هم فقط قادرند آنچه را که از آنان دور است و بر آنان وصالش انگار که حرام و دست نیافتنی ببینند و برای رسیدن به آن دست نیافتنی ها،قدمهایشان را آنچنان محکم به سوی دوردست ها بردارند،که هر آنچه تا امروز برای داشتنش دویده و به آن رسیده اند را نادیده بگیرند و زیر پا خردشان کنند و نابود...

.

به آسانی فراموش شد و فراموش کردن را از ما آموخت.

همچون بندگانش چشم به دوردست ها دوخت و از ما گذشت...

.

89.1.25

ماری